Martin van de Vrugt (Deventer, 1963) is meer dan een singer-songwriter alleen: sinds 1980 schrijft en speelt hij zijn eigen nummers, zich zelf begeleidend op akoestische gitaren en harmonica. In zijn jeugd geïnspireerd door o.a. Bob Dylan, Joni Mitchell en Neil Young maar later ook de traditionele (Amerikaanse) folk, country, jazz en blues begon Martin in 1980 als straatmuzikant en werkte zich op naar vele kleine en grotere podia in Nederland en daarbuiten. Zijn shows zijn afwisselend dynamisch en verstild, zijn liedjes ontroeren, niet in de allerlaatste plaats omdat Martin feilloos zijn visie op gevoelens over de wereld en zichzelf weet te vangen en weet om te zetten in mooie teksten, tijdloze muziek en niet in het minst omdat hij er genoegen in schept om de dialoog aan gaat met het publiek.
Martin heeft zijn eigen studio waarmee hij voor zichzelf maar, als producer ook met andere binnen- en buitenlandse independent artiesten al prachtige, eigenzinnige cd's opnam. Zijn cd 'Road to Rapture' die in 2009 uitkwam kreeg wereldwijd zeer goede recensies. Het integere en indrukwekkende openingsnummer 'Leave a light On' werd door de Dutch Country Association uit honderden songs gekozen om Nederlandse country (en aanverwante) muziek te promoten in het buitenland en verscheen, ook als openingsnummer, op de 2010 verzamel-cd van de Olon. In 2013 gebeurde dit nog eens met het nummer “Ready to be Moved” waar de Amerikaanse folkzangeres Jessica Kilroy de harmonyvocals voor haar rekening nam.
Hieruit zou geconstateerd kunnen worden dat Martin's muziek in het hokje 'country' gestopt moet worden. Niets is minder waar: zijn liedjes zijn niet onder een noemer te vangen en spreken een groot en divers publiek aan. In mei 2013 is zijn zesde soloalbum "Fall from Grace" uitgekomen met daarop elf zeer persoonlijke nummers. Pijnlijk direct en intiem...
In januari 2015 heeft Martin een verzamel-cd “I'm a Tree” uitgebracht met daarop zestien geremasterde tracks van zijn eerder uitgekomen albums. Bij elkaar meer dan een decennium aan tijdloos werk.
Recensies, interviews en commentaren e.d.
(PoemOnTheSpot
written and performed during the "being together of 3"
(Orit Shimoni, Martin van de Vrugt, Egbert Hovenkamp II), Café
Hingstman, Zeijen, May 17, 2019):
SONGS SANG BACK TO ME
There was this song, hidden
it showed up to those who could listen
people were passing by
eyes fixed on another door
where bouncing beats sounded
the song withdrew
and fell silent
but then -
she rose again
looked around
told of a storm
and where that lead to
realising the emptiness
no inspiration left
just emptiness
like a song without chords
maybe part of fate
lot of wishes left
no inspiration at all
just falling silent
like a song seemingly never sung
just a storm at the coast
where songs stand up, get born
telling of pain and beyond that
people closing eyes to body-fragments
-heartbeats left in them-
people saying "it's just a rumour"
not wanting to look at the truth
because it may carry fear
no time for that
let it roam into emptiness
leave it all behind
just go away
don't think, don't feel
the solution to a helpless life
don't get a grip
leave the situation
and then:
reality steps in, once again
you have to face your feelings
tell them
without a reason
get a grip
don't ask why or how
do it now
enter the darkness
come sit beside me
look at me
taste the smile
take a while
don't let it slip
enter the darkness
see the sorrow
wear it like a veil
I will look at you
don't feel blue
but when you do, do
don't fence it in
there's a light
shining bright
sit down beside me
wearing darkness like a lovely dress
sail away, break loose
the stream will lead you
into dreams
getting born from troubles
unable to be forgotten
watch your fingers bleed
watch the weather
watch the spinning
watch the river
flowing, forever flowing
not knowing of the sea or becoming rain
the stream, the boat
the dream, the forgiver
blood on his fingers
sitting near the stream
afterwards entering a church
"Carry me, I could use a helping hand"
here I am, black and blue
but heart still beating
"Enlighten me"
enlighten what I don't understand
all those points of view
those visions - the rubbish of a dirty mind
"Cradle me"
I'm lost in the world
lost in myself
cradle me and mine
I lean forward
like the song sang to me
I sing it to the world
sing it to open souls
overcome everything
sing back to me
like the song sang to me
let it be free, not just me
let it sing, not just me
let your soul sing free
in the here, in the now
lean forward
sing back to me
like the song sings to you
then I'll know it's true
not just me
not just we
more than all of us
I don't mind who you are
a beggar, a star
just sing back to me
let your soul sing free
so we'll know it's true
beyond me and you
© Egbert Hovenkamp II
PoemOnTheSpot,
written by Egbert Hovenkamp II during the livingroomconcert (ASCI Technologies, Assen) by
Orit Shimoni & Martin van de Vrugt, June 3, 2018:
FOUND BUT LOST
(Listening to the wind)
The human race
with a messy face
on a road to nowhere
humans trying to understand
why this choice?
on this road
this road to nowhere
leave your head at the door
brains don't work here anymore
don't be afraid
just get close
I will tell you about life
as it is with me:
chances and inventions
and if I die.....
looking for you, opening doors
you are not there
maybe you went
on a road to nowhere
there's a wind in this song
blowing in my face
what a relief, what a disgrace
and if I die.....
or maybe I'm into this big waiting
old as I am
I'll wait or shall I go?
will I return?
it depends on insight and a little foresight
going through changing colours
that tell me to get
something fresh again
knowing I'm not that kind of man
who waits, waits it all out
in this big waiting
old as I am
there may be stories, unheard
some scratches are experienced
some dogbites, some headspins
everything comes down to holding hands
you the lucky ones
travelling endlessly
on this road to nowhere
in a camper, happily singing
stories unheard
but upcoming like a tumbleweed
taking youth mixed with time
friendships crumbling...future stumbling
fires burning...miracles yearning
on this road to nowhere
here I am, surrounded by pieces
repeating>repeating>repeating
and it feels fine
like there's nothing wrong with love
feathers cover my head
summer passes by, oh my
what to do now?
I will hold you
like in those old time movies
wherein I am surrounded by pieces
a little light is shining
dressed in a name -
in the first morning-dew
you discover wisdom
singing in your soul
making words from the heartbeat
living life fed by heartbeat
a little light is shining
dressed in a name
on this road to nowhere
covered in the first morning-dew
meanwhile in a church
I am longing to be cradled
by light, by sound, by what is
carry me, carry this heartbeat
I am longing...don't know where I belong
shine a light, say a word
that carries me
on this road to nowhere
where teenagers with heavy hearts
are joking to survive
this glowing life
where I was pot-smoking
love-toking and yes: joking
breaking mistakes
breaking fakes
good side first;
opening gates
with a heavy heart, saying:
"good side first, my dear
then you'll go on, firing fear
on this road to nowhere"
where children are deported
nameless, not even numbered
if love is a religion
then it's everywhere
even Jonathan climbs trees
surrounded by love
even Jonathan falls asleep
surrounded by love
dreaming of airplanes
falling
flying again
waking up
looking around
waiting to be found
alive and well
on this road to nowhere
thoughts swimming in my brain
sitting in a chair or on a train
songs keep coming up like flowers
in a garden full of inspiration -
all of a sudden Marla appeared
in an unwritten letter
so I wrote it to Marla
I told her about my life
and that I was going to meet her;
don't know her, she not knowing me
thoughts swimming in my brain
about drinking coffee with Marla
she talking about the guys she met
dust falls from stars
letters crumble into dreams
thoughts swimming in my brain
and then came the rain
but first a breeze
googling what is wrong
while my head sung a song
sitting on an airplane
and I'm on fire
getting higher and higher
and I'm not afraid
but wait...
my head sings a song
a kind of loop
a kind of circle left to be unbroken
sitting on an airplane
in a blue blue sky
in a city below
children are setting buildings on fire
like it is telling the story of their lives
being on a road to nowhere
let's drink and "cheers" to the mirror they
are to us
just have a look, lay down your book
just have a look, and see "hey, they are me"
on this road to nowhere
living out of a suitcase
reunions all over the world
angels on my side
the sign was bright -
praise what comes your way
praise, everything is okay
praise friendship, praise songs
praise chorus, praise bridge
praise suitcase, praise fridge
hallelujah
praise the road to nowhere
where nothing's lost, nothing's gained
it all just is
like a language transporting feelings
leading me into a night
then into a morning, bright;
sounds of the village waking up
people saying they wish me a good day
this new day
in a language transporting feelings
"I don't know" is the mantra
I keep on saying and singing
most of all when they're upbringing
opinions from the head
heartlessly hardened
but I stil don't know
just:
let's be kind, let's be human
"Hello, I will be going
on this road to nowhere
I'll see you there..."
making music, stop making sense
just mind your feet
let the shadows dance
enter the room of music
find your sound - sing and play
stories from the road
about my longing
for stories from the road
where I am travelling
further in freedom singing
on this road to nowhere
I just don't fit
between these walls
I can't sing stories from the road there
they just don't get born
I have to be smart
sing from the heart
that says she's smarter than me
look how she moves
through life
smiling, knowing what she wants
she's smarter than me
I can see and let it be
that's how smart I am
but I still get lost
looking for guidance
answers penetrating questions
listening to stories
meeting people
breathing...being scared
being right in wrong
writing all of it into a song
while the wind blows
while the going gets rough
on this road to nowhere
and I'm getting there
like a city I once lived in
the rivers stream
the moon beams
I'm sitting, playing, singing
the easy way
the human way
now I'm on my way
heart beats family
heart beats city
I once lived in
and now I'm on this road
lost and found and lost and found
heading for a higher ground
homeward bound
nowhere somewhere anywhere
and I'm not afraid
to be found and lost
in love, being high and low
(I keep trying, I really do)
in religion, being sure and pure
(it's amazing, have a try)
I still haven't got a clue
just moving, peek-a-boo
sometimes on my kees
saying "Here I am" and "Please"
and if love is a religion
stand by me
on this road to nowhere
I'll
be
there
(for Orit and Martin)
© Egbert Hovenkamp II
Opmerkingen naar aanleiding van het optreden voor de cd-release van PennyLeen in Luxor Live, Arnhem op 18 februari 2018:
- ...niemand minder dan Martin van de Vrugt. En hij maakte diepe indruk.
- Martin van de Vrugt raakt bij zijn eerste noot gelijk de gevoelige snaar. Met zijn stem en voortreffelijke gitaarspel neemt hij je mee in zijn wereld.
- Dat de liedjes van Martin van de Vrugt niet de meest vrolijke deuntjes zijn is een understatement. Martin’s muziek is melancholisch, leunend op country en Americana. Zijn teksten zijn verhalend en zitten vol machteloosheid en liefdesverdriet. Het mooiste van de show was ‘If I Die Tonight’ waarin gitaar en mondharmonica de sombere melodie kleur gaven en Martin’s vocalen deden denken aan Bob Dylan.
Recensie cd "I'm a Tree" door The Next Gig:
Martin van de Vrugt – I'm a Tree Martin van de Vrugt is wellicht één van Nederlands meest ondergewaardeerde songwriters. Gelukkig is er nu het overzichtswerk 'I'm a Tree'.
Op dit album heeft Van de Vrugt liedjes die hij voor verschillende albums opnam in de periode 2000 – 2013 nog eens opgepoetst en zo is er een mooi overzicht van het werk van de Deventenaar gecreëerd. Jammer is dat Van de Vrugt er geen overzichtswerk van zijn hele loopbaan van heeft gemaakt. Al vanaf 1980 brengt hij zijn eigen werk op de bühne en op plaat. Dat Van de Vrugt niet is doorgebroken tot het grote publiek, hoewel hij regelmatig toch ook zeker grotere podia weet te vullen, ligt zeker niet aan de kwaliteit van zijn liedjes. Prachtige songs als de opening 'The Sun Inside our Head', het schitterende 'Another Fall' met schitterende achtergrond zang of 'The Sun always
Travels'. Het is echter geen top 40 muziek, maar stemmige luisterliedjes die folk en country invloeden hebben. Neil Young noemt Van de Vrugt regelmatig als invloed en dat is hoorbaar, maar hij heeft net wat minder punch dan de Amerikaanse grootheid in zijn zang. Wel een fijne stem om naar te luisteren en fijne en rustige muzikale begeleiding.
Voor de liefhebber van het betere lied en een mooie luisterervaring zal Martin van de Vrugt een ontdekking zijn. 'Leave a Light On', 'Little Light' en 'At the Crossroads' vertellen waarom. Een mooie compilatie voor de kenners, een fijne kennismaking voor hen die Martin van de Vrugt nog niet kenden.
Recensie optreden Podiumcafé Peter en Leni Steendam op 30 oktober 2015:
The Next Gig (
http://thenextgig.weebly.com/recensies-2015)
Prima muziek en goede verhalen van Martin van de Vrugt
STEENDAM – Met een vracht aan ervaring opgedaan in een muzikaal leven weet Martin van de Vrugt het publiek in Podiumcafe Peter en Leni in Steendam moeiteloos te boeien. Het risico van sleetsheid en de automatische piloot, weet Van de Vrugt met gemak te ontwijken. Er staat een man die met veel plezier op het podium staat en hoe langer hij er staat hoe meer de verhalen loskomen en de liedjes beter worden. Al in de opening 'Your so Close' blijkt dat hij een zoetgevooisde zanger is, maar dat prima aanvult met de felheid in zijn gitaar spel. Het eerste uitgebreide verhaal van deze singersongwriter is te horen voor 'We Didn't Teach our Children' een antwoord op de Crosby, Stills, Nash & Young klassieker 'Teach Your Children Well'. Met 'Home to You' en een gitaar die gelukkig zonder schade even de zwaartekracht test, sluit Van de Vrugt de eerste set af. Zijn liedjes zijn deels beïnvloed door country en folk, maar ook veel andere invloeden zijn hoorbaar.
De teksten van de liedjes van de zanger uit Deventer zijn het beluisteren waard. Dat stimuleert Van de Vrugt door na de pauze een tekstprijsvraag te houden. Met gespitste oren luistert het publiek, maar het juiste antwoord wordt niet geraden, waarbij Van de Vrugt het ook wel erg moeilijk heeft gemaakt. De aandacht voor 'Ready to be Moved', een erg persoonlijk lied is terecht, want het is één van de hoogtepunten van het concert. Na een mooi nummer met bluegrass invloeden volgt het ander hoogtepunt. 'If I Die Tonight' is een nummer dat ook opgepikt is door Lorrainville en door hen opgenomen, maar Van de Vrugt heeft ook een geweldige eigen versie van het nummer in huis. Met 'The Big Waiting' trok hij de aandacht van Giel Beelen en ook dit nummer krijgt een fijn verhaal en aansprekende uitvoering voor Van de Vrugt met de traditional 'The Water is Wide' zijn bijdrage aan een geslaagde muzikale avond afsluit. Een prima degelijk concert van een gedreven singersongwriter.
Gedicht door Egbert (EgBard) Hovenkamp ter gelegenheid van Rondom Hunze 2010:
(Breeland, 29-8-2010)
Dan is d'r meziek
waordeur aj
opengaot
Meziek
die open döt;
de deuren
wied waogend -
klaanken sprankelnd
stem dringt deur -
je verstilt
maor vaalt niet stil
de stilte
daolt
as het waore
um je hen
en ij d'r middenin
meziek
waore meziek
die as wat
te zeggen hef:
laot het locht
braanden
je bijlochten
op het pad naor
Örgenswaor
laot het locht
in je haart
je bijlochten
op het pad naor
WaorOjOkKomt
laot het locht
het duuster
oplössen
je bijlochten
op het pad naor
WiederMaorWeer
en de meziek geeit
wieder
almaor wieder
dankjewel, Martin
voor sprankelklanken
voor binnenstebuitenstem
voor muziek
die openstaat
Recensie Deventer Open Podium 2010 door Alex Kühne (directeur Deventer Schouwburg):
DOP 7 maart 2010
Martin van de Vrugt & Friends
Ik was vorig jaar al heel enthousiast over Martin van de Vrugt & Friends en je bevestigt dat dit jaar opnieuw. Je staat ontspannen, ritmisch, met een goede sound, authentiek, genietend en open op het podium. Het is bijzonder om te zien hoe je een heel eigen stijl hebt in een Amerikaanse country & western life-style achtige sfeer maar dat je daar toch heel duidelijk een eigen sound van kan maken. Met de bassist en percussionist, Hennie en Alexander, maken je een volwaardig trio. De percussionist is knap hoe hij met vier trommels zo'n diversiteit aan geluiden en ritmes weet te presenteren.
Wat ook een echte eigen ondersteuning is voor de totale sound en de bassist volgt op onnavolgbare wijze. Ik had sterk het gevoel dat jullie nu echt met zijn drieën een geheel aan het vormen zijn.
De verrassing op het eind was mooi. In een gevoelig nummer (The Water is Wide, Irish/American traditional) met de 'Highland Regiment pipes' ontstond een mooie combinatie tussen deze twee gezelschappen. Het tempo zakte wel iets, dat was wat jammer, maar het kan er heel erg goed bij.
"Ik kan mijn bek niet houden..." interview met Willem Croese (No Depression)
Gepubliceerd 23 september 2009 AltCountryForum.NL
Martin van de Vrugt: ,,Ik leef voor de muziek, maar ik kan er niet van leven” Ik kan mijn bek niet houden Door: Willem Croese Ze zijn er echt, muzikanten die maatschappelijk betrokken zijn en die ook nog eens leven voor de muziek. Singer-songwriter Martin van de Vrugt uit Deventer is zo iemand. Hij heeft in mei dit jaar zijn vijfde solo cd in eigen beheer uitgebracht, ‘Road To Rapture’ is de titel van het album. Hoog tijd om deze man op te zoeken.
Martin van de Vrugt Foto: Ron Visser In een buitenwijk aan de rand van de stad woont Van de Vrugt met zijn gezin in een rijtjeswoning. Op de zolderetage heeft de muzikant een studio, waar hij urenlang oefent en nieuw materiaal schrijft. Het interview doen wij in de tuin. De zon schittert op het kale bolletje van de Deventernaar. De gastheer serveert koffie. Ietwat nerveus kijkt hij diep in zijn beker, maar vrij snel daarna oogt hij meer dan ontspannen. De Schaduw Blijft In het najaar van 2006 gaat Van de Vrugt in een dikke Volvo met airco naar Den Haag met de toenmalige Deventer wethouder Jos Fleskes. Op het plein voor het Tweede Kamer gebouw, organiseren kunstenaars de actie ‘De Schaduw Blijft’. Het is de tijd van minister Rita Verdonk, die ervoor pleitte om illegalen over de grens te zetten. ,,Het was te walgelijk voor woorden hoe zij van die mensen afwilde”, reageert Van de Vrugt fel. Tijdens de actie speelt hij zijn muziek. Zijn cd ‘Count The Better Days’ is net uitgebracht. Zijn teksten raken tot diep in de harten van de luisteraars, vooral die van de song ‘Light Caught In Clouds’. ,,Dit nummer is mijn reactie op de vuurwerkramp in Enschede. Mensen vertellen hier van alles over, zelfs deskundigen. Vrij snel is men het verhaal vergeten. Mijn thema is breder, want je moet dergelijke dingen niet vergeten.” Uiteindelijk draagt Van de Vrugt het liedje op aan het lot van de illegalen die in Nederland zijn. Na de verkiezingen van november 2006 worden de plannen van Verdonk door het parlement naar de prullenbak verwezen. Er komt zowaar een ‘generaal pardon’ voor hen die jarenlang door de overheid aan het lijntje zijn gehouden. ,,Ik ben blij dat het voor die mensen redelijk goed is afgelopen, maar ik blijf de wereld kritisch volgen. Iedere dag lees ik de krant en ik ben langs de randen van de politiek actief”, zegt Van de Vrugt. Boodschap Op zijn laatste cd staat de song ‘We Didn’t Teach Our Children’. Het gaat over het vrijlaten van jongeren, zoals in de jaren zestig van de vorige eeuw is verkondigd. ,,Nu zijn er spanningen. Men klaagt over jongeren, terwijl wij hen zelf hebben opgevoed.” Dat eeuwige najagen van groepen mensen is Van de Vrugt meer dan beu. De economische voortgang heeft volgens hem steeds om meer en meer gevraagd. Egoïsme is de Deventernaar geheel vreemd. ,,Ik kan mijn bek niet houden. Natuurlijk ben ik geen Don Quichote, maar ik kan mensen met mijn muziek wel aan het denken zetten.” De snaren Als knulletje van elf jaar oud begint Martin van de Vrugt met een ukelele. ,,Je weet wel zo’n ding met snaren erop”, grapt hij. ,,De vader van mijn schoolvriendje Stefan Lievestro speelde gitaar en dat vond ik geweldig. De overstap naar de gitaar was door mij snel gemaakt.” Door eindeloos op zijn kamertje te pingelen maakt hij het instrument zich eigen. Neil Young, Bob Dylan, de oude Fleetwood Mac, Todd Rundgren en Bruce Cockburn zijn de muzikanten waar hij veel naar luistert. Zij zorgen ervoor dat Van de Vrugt zijn gitaren ‘goede vrienden’ noemt. ,,Een gitaar moet zeer goed onderhouden en bespeeld worden. Iedere gitaar kan mij nummers schenken. Op mijn zestiende liet ik een gitaar bouwen. Wouter Planteijdt speelde eens op dit instrument. Hij kreeg tranen in zijn ogen, terwijl hij zei ‘belletjes’ te horen. Overigens nu kun je heel wat auto’s kopen voor het bedrag wat deze gitaar waard is. ” Solist In 1980 is Van de Vrugt een straatmuzikant. Hij werkt zich daarna op door in kleine zaaltjes te spelen. Het publiek raakt onder de indruk van zijn muzikale kwaliteiten. Zijn liedjes ontroeren mensen. ,,Ik wil ze verhalen vertellen. Als ik één persoon hiermee geraakt heb ben ik tevreden.” Nu nog speelt hij het liefst in kleine theaters, zolang hij maar geen achtergrondmuzikant is. Contact met het publiek is voor hem belangrijk. Dat toeschouwers op zijn vingers kijken is geen enkel probleem. Overigens bijna altijd vertelt Van de Vrugt iets over het nummer dat hij ten gehore brengt. Covers speelt hij zelden. ,,Je schildert Rembrandt toch ook niet na.” Eigen beheer Contracten met platenbazen vindt de muzikant een ‘ingewikkeld gedoe’. Van de Vrugt is enigszins wars van wat anderen zeggen dat hij muzikaal moet doen. Hij geeft de voorkeur aan het uitbrengen van cd’s in eigen beheer. Bovendien biedt de computer en internet zoveel mogelijkheden. ,,Als ze mijn muziek en boodschap maar horen.”
Intussen is zijn solo carrière vijf cd’s rijk, namelijk: 2000 ‘Sunset Moonshine’ – 2002 ‘Redux’ – 2004 ‘Know/Feel’ – 2006 ‘Count The Better Days’ – 2009 ‘Road To Rapture’. Deze schijven zijn stuk voor stuk opgenomen in zijn eigen studio. ,,Hoe meer knoppen tussen de muzikant en luisteraar zitten, des te slechter het wordt. Daarom beperk ik mij tot goede microfoons, een mengtafel en computer. Dat is echt voldoende. Mijn laatste cd heeft het geluid dat dicht bij de klank komt die ik in mijn hoofd heb zitten.” Het streven van hem is om ieder jaar een cd uit te brengen, maar het gemiddelde ligt rond de twee jaar. De verklaring hiervoor is dat Van de Vrugt ook andere muzikanten produceert, zoals onlangs ‘Rosa Sky’ met hun debuut cd ‘Sweet Surrender’. Net als voor zijn eigen opnamen steekt hij al zijn energie en creativiteit in dergelijke projecten. Leven Martin van de Vrugt: ,,Ik leef voor de muziek, maar ik kan er niet van leven.” Het maakt hem niet zoveel uit. Zolang met de regelmaat van de klok in concertzalen gespeeld wordt en cd’s het daglicht zien is zijn doel bereikt. Productief is de Deventernaar zeker, want hij heeft meer dan duizend songs op de plank liggen en nog steeds komen er vele bij. Zijn geest laat hij dwalen door afstanden van ruim honderd kilometer te fietsen. ,,Op die momenten komen de meest fantastische ideeën.” Thuis doet hij het huishouden en de muzikant vangt zijn tienerkinderen op. Zijn vrouw verdient de kost. Martin van de Vrugt is op deze manier een onafhankelijke muzikant. Na het interview veegt hij het zweet van zijn voorhoofd. Een glas water biedt enige afkoeling. Nog even een sigaretje roken voor ons afscheid. Van de Vrugt glundert, want praten over zijn muziek vindt hij minstens zo belangrijk als spelen. Kortom wij hebben hier echt met een singer-songwriter te maken die zijn ‘vak’ meer dan lief heeft.
Recensie "Road to Rapture" voor Lucky Dice door Rein van den Berg
ARTIEST: Martin van de Vrugt (& Friends)
ALBUM: Road to Rapture
Internet is een gigantisch mooi medium. Het biedt ongekende mogelijkheden, en niet alleen voor mij als consument, maar ook voor een onafhankelijke artiest zoals Martin van de Vrugt. MySpace is hierbij een uitgelezen tool voor de artiest om zich te presenteren, ideaal om voor te proeven. Op gecomprimeerde wijze zijn eenvoudig elementen toegevoegd zoals een korte biografie, foto’s, en bovendien een aantal geluidsfragmenten. Deze eerste introductie met Martin’s muziek was voldoende om te concluderen dat Nederland nog genoeg “onbekende” artiesten rijk is. Beslist niet iemand die schaamteloos alle registers opentrekt om in the public eye te geraken, maar een “slechts” een gedreven muzikant die doet waar hij het best in is. Martin gaat te werk volgens een beproefd, doch degelijk, concept. Hij schrijft werkelijk uitstekende liedjes, zingt, speelt gitaar, en blaast ongekend mooi op zijn harmonica. “C.S.N. & Y meets Toots Tielemans” was een van de eerste impulsen die ik kreeg bij het beluisteren van Road to Rapture. Waarbij een vergelijking met David Crosby waarschijnlijk het meest dicht bij de waarheid komt. Zoet? Zeker niet!
Martin trekt niet wanstaltig van leer, maar weet een uitstekende luisterrijk landschap neer te zetten. Uitgesponnen semi-akoestische nummers, kabbelend, zuigen zich aan je vast en weten ongekend te boeien. Nederlandse artiesten die Engelstalig zingen overtuigen mij zelden, maar op dat punt kan ik eveneens geen negatieve kritiek geven. Deze Deventenaar tovert met zijn muzikale “Friends” werkelijk een uitgelezen project uit zijn hoge hoed. De klankkleur is opmerkelijk helder, en het niveau (zowel qua compositie als uitvoering) ligt zeer hoog. De concurrentie is meedogenloos in deze branche, maar ik hoop dat Martin van de Vrugt zich een plaatsje weet te bemachtigen op “de markt”. Martin lijkt mij een enorme doorzetter (eerste vereiste voor succes) en het lijkt me stug wanneer deze plaat zijn marktwaarde niet aanzienlijk gaat verbeteren. Hij verdient het als geen ander! “We didn’t Teach our Children” is slechts 1 van de juweeltjes, eentje die stemt tot nadenken.
Recensie Deventer Open Podium zondag 8 maart 2009 door Alex Kühne
(directeur Deventer Schouwburg)
Na een razend snelle ombouw en snel sound checken begon Martin samen met Alexander Klusman en Hennie van Lunteren aan een zeer bijzonder optreden op het Deventer Open Podium.
Martin heeft een fijne, warme eigen, muzikale stem. Welke helder, zuiver en verstaanbaar overkomt bij ons als publiek. De instrumentele keuze slaginstrumenten, gitaar en basgitaar is een unieke te noemen. Met name het slagwerk is zeer virtuoos en vult de composities op een hele eigenwijze aan, waarmee een eigen geluid ontstaat. Dat erg prettig is om naar te luisteren en ook bijzonder mooi is om naar te kijken, vooral hoe de geluiden, de sound, het samenspel ontstaat.
Martin is een persoonlijke zanger die je mee zuigt in zijn verhaal en die vanuit zijn eigenheid veel aandacht en attentie trekt op het podium. Alexander Klusman is bijzonder slagwerker die vanuit
verschillende ritmes, verschillend materiaal gebruik en verschillende instrumenten een mooie slagwerksound weet te maken. Hennie van Lunteren is een fantastische bassist, maar zou aan zijn performance iets meer kunnen werken, waardoor het evenwicht tussen de drie wat meer gelijk kan worden.
Twee nummers stegen boven de rest uit. Dat waren:
- "Count the better days": helder verstaanbare tekst, mooie zang en in dit nummer ontstond een totaal eigen sfeer en een eigen geluid. Daardoor ben je geboeid als publiek.
- "We didn't teach our children": een prachtig inhoudelijk nummer met een sterke boodschap en een grote emotie in het grote kader van de wereld waarin wij leven. Het is mooi om te zien hoe muziek, inhoud en maatschappij op een prachtige manier bij elkaar komen. Het nummer kent een sterk ritme, een mooie bas solo en een constante steun voor de zanger en de solo gitaar. Het bijzondere aan dit nummer is dat het lijkt dat het op het moment zelf ontstaan. Daarmee krijgt het een extra attentie waarde en een extra gevoel van attentie en actualiteit.
Recensie Deventer Open Podium 2008 door Peter Snijdewind
Martin van de Vrugt & Friends
Het is al vaker geconstateerd. Martin van de Vrugt op een open podiumdag voor amateurs. Wat heeft die daar in vredesnaam nog te zoeken? Het is een gelouterde professional die zijn sporen in de muziek al lang heeft verdiend. En daarom was het optreden van de singer songwriter met zijn nieuwe band eigenlijk alleen maar een cadeautje. Mooi ingetogen repertoire. De extra muzikanten waar deze - van huis uit - soloartiest mee optrad waren een absolute meerwaarde. Je moet er een beetje van houden, maar de soms wat dromerige liedjes waren weer koekjes voor de ziel. Juist de afgepaste begeleiding liet het werk van Van de Vrugt nog meer uit de verf komen. Een aanwinst ook om een vrouw in het gezelschap op te nemen, want dat kun je nog meer kanten op. Dat de zangeres er nog een beetje moeite had om zich een houding te geven, valt te verklaren. Ze draait nog niet zo lang mee in dit gezelschap en als je weinig meer hebt dan een microfoon om je aan vast te houden dan sta je er behoorlijk kwetsbaar bij. Maar dat gaat op z'n best over beeld en uitstraling. Dat is na een paar optredens geen punt meer. Haar mooie heldere stem combineert erg goed met het doorleefde geluid van de frontman en dat belooft nog wat. Tja… Wat moet je er eigenlijk nog van zeggen. Het had van mij nog wel even door mogen gaan, maar een half uurtje is maar een half uurtje. Even rondkijkend in de Rentree Foyer waar het optreden werd gehouden, bracht mij tot de conclusie dat ik niet de enige was die ontzettend zat te genieten van een weldadig, warm muzikaal bad. Als deze club op toer gaat dan ga ik graag in de herkansing. En dan mogen anderen een stukkie schrijven. Ik leun achterover en heb ongetwijfeld een mooie avond.
Martin van de Vrugt & Friends concertverslag 27-10-07 (VPRO's 3voor12 Overijssel)
Folluk! - Etty Hillesum Centrum Deventer, bijdrage:Alex Zwalve
De vaste Folluk! bezoekers lieten het een beetje afweten, maar gelukkig waren er de fans van Martin. Afgeladen vol was het zeker niet, maar de zaal van het Etty Hillesum Centrum was prettig gevuld.
Samen met ex-VisAge bandleden Alexander Klusman en Henny van Lunteren maakte Martin zijn reputatie als doorgewinterde, gedreven singer/songwriter helemaal waar.
Dankzij de goede akoestiek in de voormalige synagoge (en de kunde van geluidsman Cees Sterkenburg) kwamen stemmen en dus teksten uitstekend over het voetlicht, waardoor het eens temeer duidelijk werd dat Martin niet alleen wil vermaken maar dat hij vooral ook een boodschap wil uitdragen met zijn songs.
De eerste set begon hij met drie solonummers, daarna kwamen bassist Henny en percussionist Alexander erbij. Het titelnummer van zijn laatste cd, ‘Count the better Days’, kwam goed uit de verf en het nummer ‘Daddy didn’t live at all’ was aangrijpend.
Na de pauze werd de muziek afwisselender en kwam Alexander meer in beeld: hoewel de conga’s wat saai klonken was het overige percussiespel bij vlagen betoverend. Er kwam nog wat Wild
Oat-materiaal voorbij en Martin was zichtbaar in zijn element toen hij, zittend tussen zijn vier gitaren, moest bedenken met welke hij het volgende nummer zou gaan spelen: “Keuzes, keuzes!”
Het laatste nummer, 'We didn't teach our children', was een heldere boodschap om meer aandacht te besteden aan het doorgeven van vanzelfsprekende zaken aan de volgende generatie.
Het was een geslaagd concert dat zich het best laat omschrijven met de termen gedreven, ambachtelijk en sfeervol.
Interview Follukskrant oktober 2007
bijdrage: Estella Franssen
'Wat je van ver haalt is lekker' gaat het gezegde, maar soms is het goed om ook eens in je eigen straatje te kijken. Hoewel hij al jaren stevig aan de weg timmert en op internet een rijzende ster is is de naam Martin van de Vrugt nog niet wat je zegt een 'household name'. Voor Estella reden voor een nadere kennismaking.
Martin, je brengt je CD's uit in eigen beheer en verkoopt ze via internet. Je hebt wereldwijd al een grote schare fans, maar hoe bekend ben je in de regio?
In onze regio (Oost-Nederland) lijkt een groeiend aantal mensen me te kennen, hoewel men hier over het algemeen muzikaal gezien nogal conservatief is. Er is op de podia en in de media erg weinig aandacht voor muziek die men niet kent. Het krioelt van de 'allround, top-100, geen dertien maar vierentwintig in een dozijn coverbandjes' maar voor eigen en origineel werk, vanuit Nederland is geen of weinig plaats. Elders werkt het anders. Vooral in de Randstad is men veel meer geïnteresseerd in nieuwe muziek en wil men juist niet altijd weer dezelfde uitgekauwde dingen horen. Het wereldwijdeweb is natuurlijk helemaal ideaal om je muziek te verspreiden. Er is een uitgebreid internationaal netwerk van muzikanten en fans van muziek die je in de media en op de podia maar spaarzaam tegenkomt. Hier heb ik de laatste jaren erg veel aan gehad. Je hebt geen grote platenmaatschappij of iets dergelijks meer nodig om wereldwijd cd's te verkopen of je muziek op digitale manier te verspreiden en dat is prachtig!
Hoe lang woon je hier al en voel je dit als je thuis?
Ik woon en werk al meer dan 25 jaar in en vanuit Deventer. Ik ging er naar de middelbare school zoals inmiddels mijn kinderen dat hier ook doen, ik heb er mijn vrouw leren kennen, ik heb hier ook mijn studio aan huis. Ik heb hier met vrienden jarenlang in bandjes (Wild Oat, VisAge) gespeeld, ik heb al doende altijd mijn ogen en oren goed open gehad en er inspiratie gevonden. Daarom houd ik mij op de achtergrond ook al jaren bezig met (min of) meer politieke zaken binnen de stad. Je kan als singer/songwriter wel langs de zijlijn blijven roepen, zingen of schrijven over wat er wel of niet goed is in je omgeving, maar je kan ook je kennis, inzicht en ervaring gebruiken om de zaken te beïnvloeden.
Dus of Deventer een thuis is? Nou, ken je het gevoel als je na een lange reis, rijdend over de A1 de Lebuïnus weer ziet? Ik kom voor optredens veel in de Randstad en daar zou ik dus echt nóóit willen wonen. Het wordt in deze regio ook drukker maar zo overbevolkt met zo weinig ruimte voor natuur als daar hoop ik dat het hier niet wordt.
Wat voor soort mensen komt op jouw muziek af?
Je zou kunnen zeggen dat het inmiddels een wat ouder publiek is die nog of weer bereid is echt naar muziek te luisteren. Maar de laatste tijd tref ik ook een steeds jonger publiek aan die weer interesse heeft in singer/songwriters. Ook jongeren beginnen genoeg te krijgen van al het elektronische, overgeproduceerde en uniforme geluidsgeweld en zoeken het weer bij eerlijke akoestische, 'echte' muziek.
Hoe zien je recente toekomstplannen eruit, nu Mischa er een tijdje mee stopt en je optreedt met Ian Britt?
Naast mijn solowerk heb ik altijd samenwerking gezocht met anderen. De samenwerking met Mischa Lelieveld is ontsproten uit ons gezamenlijk studiowerk. We bleken een magische combinatie en hebben vele ontroerend mooie optredens gedaan. Ik ga er van uit dat wij elkaar in de toekomst weer zullen vinden maar op het moment heeft zij alle aandacht nodig bij het prille moederschap. Ian Britt, een jonge nieuwe singer/songwriter uit Sheffield, heb ik begin 2007 ontmoet. We zijn voor zijn tour door Nederland aan elkaar gekoppeld door zijn promotor. Het zal denk ik niet een vaste verbintenis opleveren maar je weet maar nooit... Meer stabiel is de samenwerking met mijn Friends ex-VisAge bassist en percussionist...
VisAge is uit elkaar. Kun je daar iets over vertellen?
Net als mijn vroegere band Wild Oat was op een zeker moment na vele jaren spelen de magie en inspiratie met VisAge opgedroogd. Met bassist Henny van Lunteren en percussionist Alexander Klusman was er echter nog wel een 'click'. Inmiddels hebben we gedrieën de zaken muzikaal zo ver op orde dat we vaker naar buiten zullen treden. Niet echt als band met een eigen naam maar ze zullen mij regelmatig gaan begeleiden. Ik zal mij persoonlijk dus meer gaan profileren als solist, niet meer als bandlid.
Op je site komen we tegen dat jij je (muziek) laat indelen in het hokje 'bluegrass/americana'. Vind je dat vervelend, is je muziek niet breder dan dat? Heeft het hokje ook zo zijn voordelen?
Ja, natuurlijk is mijn muziek veel breder dan dat. Dat maakt het ook zo lastig in te delen, iets waar echter toch altijd om gevraagd wordt. Ik denk niet bij mezelf van 'kom, laat ik eens een bluegrass liedje schrijven'. Singer/songwriter, een term die wellicht beter zou passen, zegt eigenlijk ook weinig. Het bleek mij op een zeker moment dat mijn muziek op het internet door anderen onder de termen bluegrass en/of americana werden geplaatst. Anderen moeten mij maar indelen, ik maak gewoon muziek. Mijn ervaring is dat ik op vele verschillende podia terecht kan. Folk, singer/songwriter, country, bluegrass, jazz, pop, als ik maar een bereidwillig publiek vind.
Recensie "Count the better Days in de Backline #33 zomer 2007
Backline Popmagazine Gelderland & Overijssel #33
zomer 2007 / issn 1387 - 1390
Soundcheck cd - demorecensies
Geschreven door Klaas-Jan Gräfe
Martin van de Vrugt - Count the better Days (eigen beheer)
Wat krijgen we nu? Bruce Springsteen meets Bob Dylan, maar dan all the way from Deventer. Althans, de eerste tonen van opener Sunligh in your Eyes doen direct denken aan deze grootheden. De sfeer die wordt neergezet is fenomenaal. Sommige artiesten weten je binnen enkele tellen te raken. Je weet niet altijd waarom, maar het gebeurt. Deze beste man uit Deventer komt zelfs keihard bij je binnen. Geen filtering, maar straight to the heart. Fantastisch. Wat een eye-opener is deze Martin.
Hij is begonnen als straatmuzikant en dat hoor je. Het is doorleeft en authentiek. Je gelooft 'm gewoon, wat hij ook zingt. Diverse singer-songwriter wedstrijden heeft hij al gewonnen en in de Grote Prijs van Nederland reikte hij tot de halve finale.
De songs op Count the better Days zijn geschreven tussen 1983 en 2006 en vormen een prachtig, samenhangend geheel. Ook de laatste drie live nummers zijn juweeltjes. Absolute aanrader! ( J G )
Recensie Deventer Open Podium 2007 door Judith Bakker
Deventer Open Podium is een pandemonium, als ratten verklede hollende kinderen in de gang, oudere heren in uniform die met een bastuba lopen te sjouwen, keurige koren, je kunt van alles verwachten als het gaat om de Deventer amateur-scene. Van alles, behalve Martin v.d. Vrugt. Het is namelijk onmogelijk om hem als amateur te beschouwen.
Met de routine van een gearriveerde artiest, en een sterk ontwikkelde eigen stijl zet hij onverwacht een mooie, weemoedige sfeer neer. Zelfs in en uit dartelende kinderen op zoek naar hun familieleden kunnen dat niet verstoren. Een prettige, authentieke verschijning met een wat nasale stem. Zang en gitaarbegeleiding klinken professioneel op elkaar afgestemd.
Wat moet je dan nog zeggen? Misschien dit: de teksten kennen een hoog gehalte aan woestijnen, vallende sterren, tranen, regenbuien en andere desolate dan wel weemoedige beelden. "Impossible like pouring rain in the desert" bijvoorbeeld; het woord impossible is poëtisch overbodig, en twee treurige beelden in één zin is wel wat veel. Zoals Martin v.d. Vrugt zelf al zei: vrolijk zullen de liedjes wel nooit worden, maar net zoals een mandoline voor wat luchtigheid zorgt in de begeleiding, zou variatie in beeldtaal de teksten iets meer lichtheid kunnen brengen. Trouwens, dat de teksten zo goed verstaanbaar waren is een kwaliteit op zich.
Na deze mooie vreemde eend in de bijt is het weer eventjes wennen aan de rest van het Deventer Open Podium. Alsof je uit een warm badje op de koude tegels stapt.
Recensie "Count the better Days" in de Country Gazette van december 2006
door Hans van Dam
Telkens weer verrast het me dat singer/songwriters mij hun eindproduct sturen, zonder dat ik van hun bestaan afweet. Vroeger ging dat anders. We hoorden van de plannen, bleven van het vervolg op de hoogte, waren vaak bij de cd-presentatie en die kreeg vervolgens een recensie in ons blad. Tegenwoordig is het 'bom, daar ligt-ie'. Vaak hoort men via-via dat wij weleens aandacht aan cd's besteden. Lid van het blad, nooit geweten dat het kon, of "heb ik daar we wat aan". Als de bespreking er is, wat men dan vaak via-via weer verneemt, dan komt zo'n recensie in het plakboek of zelfs aan de muur op het prikbord. Of dat voor de cd van Martin ook geldt is af te wachten. Persoonlijk ben ik wel blij met deze kennismaking. "Count the better Days" is een in eigen beheer uitgebracht album. Het is de opvolger van het twee jaar geleden verschenen 'award winnende album "Know/Feel" (...for outstanding bluegrass craftmanship). Er zijn dus ook awards te winnen waarvan we niet eerder gehoord hebben.
Maakt allemaal niet uit, een schouderklopje verdient Martin van de Vrugt zeker ook voor dit product. Ga er maar eens aan staan, 14 liedjes schrijven, zingen en opnemen. Daarbij enkele muzikanten vinden die meedoen en het album meer kleur geven. Gastrollen zijn er voor Hennie van Lunteren (bassist van de Deventer folkband VisAge), hij speelt hier accordeon. Mischa Lelieveld (een singer/songwriter uit Amersfoort) zingt en speelt gitaar. We horen banjo in diverse nummers en een mondharmonica die voor een folksfeertje zorgt. Over de songs, die worden goed verstaanbaar gebracht. Éen van die songs is een live opname, "Light caught in Clouds", gemaakt tegen het inhumane uitzettingsbeleid van Rita Verdonk. Martin heeft een boeiende voordracht, hij treedt in het land vaak samen op met Mischa Lelieveld en wij kunnen de cd van harte aanbevelen aan degenen die van verhalende poëzie houden, met hier en daar een (flinke) sociaal/kritische noot.
Thuis bij Martin op zolder ontstaat de mooiste muziek door Arnold Zweers Stentor 18-10-06
18 OKTOBER 2006 - DEVENTER -
Jackson Brown, Jim Croce, Leo Kottke, Gordon Lightfoot - wie herinnert die zich nog in dit tijdperk van house, dance, rap en r & b?
Maar in Deventer heb je er nog eentje, een singer/songwriter, maker van luistermuziek. En nog een professional ook. ‘Al kan ik er niet van leven hoor,’ haast Martin van de Vrugt er aan toe te voegen, verwijzend naar zijn ega’s inkomen. Toch heeft de zanger/instrumentalist er al vijftien jaar geen baan meer naast. Zijn jongste cd Count the better days toont professionaliteit, en de puurheid van de singer/songwriter die in een tijdsgewricht van computergestuurde techno het echte muziek maken - zeg maar het ouderwetse handwerk - nog hoog in het vaandel wenst te dragen en daarbij geen concessies doet. Martin van de Vrugt (43) werd geboren in Apeldoorn, bracht zijn tienertijd in Twello door en schoof op zijn achttiende de IJssel over richting Deventer. Twintig jaar lang werkte hij met de band Wild Oat (wilde haver), hoewel dit geen country- maar een rockband was. Toen al vertolkte de muzikant met die vijfmans-formatie uitsluitend zijn eigen composities, daarbij covers mijdend - al heel bijzonder voor een relatief onbekende groep. Als multi-instrumentalist speelde selfmade man Van de Vrugt gitaar, banjo, mandoline en mondharmonica waarnaast hij de leadzang voor zijn rekening nam. Ooit, op zijn elfde, was hij - níet stammend uit een muzikaal gezin - begonnen op de ukelele. ‘Het bespelen van al die instrumenten ging me makkelijk af.’ Beroepsmatig was hij aanvankelijk geluidstechnicus. In het Burgerweeshuis. Bij een verhuurbedrijf van geluidsinstallaties. Bij de Kabel Omroep
Deventer (het tegenwoordige DTV). ‘Op zeker moment dacht ik: ik sta aan de verkeerde kant van de knoppen. Nu kies ik het beroep waar ik goed in ben: zelf muziek maken.’
Acht jaar geleden richtte hij thuis op zolder een studio in. Hij maakt er spotjes voor DTV en specialiseerde zich muzikaal in de stroming Americana: een combinatie van folk, country, rock en jazz. ‘Je hoort het weinig op de radio, maar op internet heb je een hele scene.’ Hij bracht zijn vorige en nieuwe cd op internet aan de man en produceerde in eigen beheer. Werkte met gastmuzikanten en hanteerde diverse instrumenten zelf. Om downloaden maakt hij zich niet druk. ‘Ze kopen mijn platen toch wel.’
Het nummer Light caught in clouds schreef hij naar aanleiding van de vuurwerkramp in Enschede en draagt hij nu op aan de Deventer ‘schaduwacties’ voor afgewezen asielzoekers. ‘Het gaat erover dat het grote publiek rampen en drama’s zo snel vergeten is.’ Andere fraaie nummers op de luister-cd: Rollin’ downhill, Pourin’ rain in a desert, Dawning of another day.
Recensie Deventer Open Podium 2006 door Sandra Bos (Stentor)
'Dat heeft zo'n jongen toch niet nodig?' dacht ik, toen ik begreep wie er zou optreden. Martin van de Vrugt ken ik als een hardwerkende professionele zanger, schrijver en producer. Juist die professionaliteit is een prettige afwisseling in het totaalprogramma van het Open Podium. Ik begreep dat Martin vaker heeft opgetreden tijdens het Open Podium - en geef hem eens ongelijk.
De samenwerking met het jazztrio van het vorige optreden is een hele mooie opmaat naar het optreden van Martin en Mischa. Het zegt wat over de kwaliteiten van beide artiesten. Voor het jazztrio is het een stijlbreuk, maar Martin heeft de gelegenheid om zijn kunnen te laten horen met een band Het lijkt of het spontaan ontstaat, en het klinkt lekker. Los genoeg om ruimte te bieden voor kleine improvisaties op gitaar.
Helaas gaat er altijd tijd vanaf door het afbreken van de ene en het opbouwen van de andere opstelling. Het past bij de dag. Martin past zich zonder al te veel moeite aan aan een wat onzekere
geluidstechnicus en laat de mondharmonica toch maar achterwege. Eenmaal gezeten is het voor het publiek lekker achteroverleunen en met de ogen dicht genieten van een optreden van twee mensen die zich geven aan de muziek. In 'I'll be on my way' klinkt Mischa aanvankelijk wat zachter en daardoor onzekerder, maar als eenmaal de microfoon juist is afgesteld is er niets meer op aan te merken. Het vertrouwde geluid van een beetje country, een beetje folk, een beetje Iers en een beetje bluegrass vult de foyer.
'Ik wil de muziek laten klinken alsof het bij je in de huiskamer wordt gespeeld', zei Martin eens tijdens een interview. En zo klinkt het in de foyer van de schouwburg. Martin en Mischa geven zich aan de muziek. Blijf dat doen!
Muziek Deventernaar raakt gevoelige snaar bij Amerikaanse luisteraars.
Deventer Leeft 4-3-2006
Deventer musicus Martin van de Vrugt lijkt eindelijk de vruchten van zijn noeste arbeid te plukken. De producer en singer-songwriter heeft onlangs een award gewonnen in Boston. Hij is blij met zijn Amerikaanse onderscheiding maar blijft er tegelijkertijd ook Hollands nuchter onder. 'De award was voor 'outstanding bluegrass craftmanship'. Bluegrass is een traditionele vorm van country muziek. Op zich vond ik het wel leuk omdat ik die stromingen van de bluegrass in nummers van mijn cd heb gestopt. Op zich houdt de award niet zoveel in maar het is fijn om zo'n compliment te krijgen vanuit Amerika. Vooral als het dan ook nog uit Boston komt want dat is toch wel een vooruitstrevende stad met veel jonge mensen.' Martin weet nog niet precies wat de prijs inhoudt.'Ze zouden de award opsturen dus ik wacht maar rustig af,' zegt hij luchtig.
Straatmuzikant
Voor Martin van de Vrugt heeft Internet de weg naar de nieuwe wereld ontsloten. 'Op Nederlandse radiostations wordt mijn soort muziek niet gedraaid. Er is helaas totaal geen aandacht voor. Daarom maak ik, net als veel andere makers van traditionele akoestische muziek, gebruik van Internet om mezelf te promoten. CD's kunnen via Internet besteld en gekocht worden ook kan via mijn website muziek gedownload worden.'
Martin is al jaren actief in de muziek. In 1980 schreef hij zijn eerste nummer waarbij hij zichzelf op de gitaar begeleidde. Naar eigen zeggen is hij autodidact. 'Ik werd vervolgens straatmuzikant in grote steden. Het verdiende wel wat maar op een bepaald moment was ik het spuugzat. Ik wilde me blijven ontwikkelen dus de volgende stap was de kroeg,' vertelt hij openhartig.
Vanuit de gelagkamer werd het speelterrein weer verder uitgebreid naar kleine zaaltjes en jongerencentra. In 1985 richtte hij zijn eigen band Wild Oat op. 'We speelden tot 2002 samen, daarna zijn we gestopt omdat er geen voortgang meer inzat,' vertelt hij terwijl op de achtergrond de prachtige muziek van zijn eerste cd 'Touch of Frost' te horen is.
Nieuwe horizon
Van de Vrugt zette zijn carrière voort als solist en verplaatste zijn werkterrein naar de zolder. Dit deed hem ook een aantal treden op de muzikale ladder stijgen. 'Ik bouwde daar mijn eigen studio en werd
producer. Ik verhuur mijn zolder ook aan andere artiesten maar alleen als ik er zélf een goed gevoel bij heb. Ik probeer anderen te begeleiden bij het opnemen en kom soms met suggesties en af en toe speel ik zelfs mee.'
Martin pakt zijn shag van de tafel en draait een shagje. 'Er zijn twee dingen die ik altijd probeer te voorkomen. En dat zijn tijdsdruk en financiële druk,' zegt hij terwijl hij rustig zijn sigaretje aansteekt.'Van de muziek alleen kun je echter niet leven. Geld is geen drijfveer. Ik maak muziek om de muziek. Dit geldt ook voor het opnemen. Ik doe het omdat ik iets moois wil vastleggen.'
De Deventernaar is bezig met het opnemen van zijn vierde cd. Samen met Mischa Lieveld.
Recensie "Know Feel" op "Verse Noten"
naam band: Martin van de Vrugt
naam demo: Know Feel
Het Oordeel: 8,0
datum: 22.06.05
Door Arjen Kalkman
Het eerste dat opvalt bij het luisteren naar deze volwaardige langspeler inclusief bonustracks, is de opnamekwaliteit. Geen hoogstaande productiekwaliteiten. Aan de andere kant dient wel gezegd
te worden dat de plaat in zijn geheel door Martin is ingespeeld, opgenomen, geschreven, gearrangeerd, geproduceerd en afgewerkt. Slechts een handvol mensen heeft sporadisch een bijdrage geleverd. We noemen dan Henk Jager: drums; Mischa Lelieveld: zang en Hennie van Lunteren: klarinet. Namen als Lou Reed, Bruce Springsteen, Simon en Garfunkel en Crosby Stills Nash en Young komen bij het luisteren al snel naar voren. Soms een beetje een hillbilly gevoel. De cd doet het goed bij een knappend haardvuur en een stromende regen buiten, een grauwe hemel en een enkele donderslag. Ja, dan komt de persoonlijke ellende die Martin over ons uitstort goed tot zijn recht. De liedjes zijn melancholiek en van sublieme kwaliteit. Een echte kabbelplaat. Toch bieden de drie live tracks aan het eind van de schijf weer een heel nieuwe dimensie. Is het track voor track inspelen van de songs een doodse bedoening, hier op het podium is er meer interactie en vooral live spel. Al blijft de productie wat steken bij het intieme huiskamer geluid, Martin heeft er toch maar een distributiecontract met het Amerikaanse Statue Records uit weten te slepen waardoor zijn werk over de hele aardbol uitgebracht wordt. Zo mogen we het horen. Wellicht binnenkort bij ons live te beluisteren?
Recensie Deventer Open Podium 2005 door Jan van de Bosch
(ex-directeur Deventer Schouwburg)
DOP 2005 Rabobankzaal, 13 maart 2005
MARTIN VAN DE VRUGT, sing-, songwriter
Beste Martin,
Je hebt het afgelopen zondag al begrepen: ik heb genoten van je optreden. Mooie muziek, aardige teksten, goede voordracht. Een aantal woorden, die bij jouw muziek en concert passen: poetisch, relaxed, lekkere sound, verstild.
Je muziek, en daar hadden we het ook al over, deed me soms denken aan Ravi Sjankar (voor iedere gebeurtenis of dagdeel een andere raga). Net als bij hem moet je als toehoorder jouw songs over je heen laten komen en daarbij wegdromen gaat dan vanzelf.
Martin, veel succes!
Jan van den Bosch
Recensie "Know Feel" in de Backline #25 Najaar 2004
Geschreven door Anja de Crom
Al na twee nummers Martin van de Vrugt snak ik naar iets vrolijks. Dan komen er dus nog tien. Bij het Bruce-Springsteen-The-River-mondharmonica-intro van Emotional Changes blijf ik hoopvol hangen. Ook dat nummer blijkt deernis, kommer en kwel. Het is allemaal degelijke songsmederij, maar je moet er wel voor in de stemming zijn want je krijgt een hoop (veelal persoonlijke) ellende voor je kiezen. Ik vind het moeilijk om te blijven luisteren, maar dat zegt misschien meer over mij dan over Martin. Als ik het dan toch doe, wordt ik getrakteerd op prachtig gitaarwerk in See how far we can Go. Maar toch, Cause the rain won't stop this year, I'll keep singin' songs with a tear, zingt Martin. En zo is het maar net.
Recensie 'Know Feel" KindaMuzik
Mysterie en melancholie.
CD, Eigen beheer
Tekst: Maurice Dielemans
Publicatiedatum: 08 december 2004
Hoe kansloos ben je als muzikant als je Martin van de Vrugt heet en ook nog eens in Deventer woont? Als we even van onze vage kennissenkring uit die contreien uitgaan, dan ziet er situatie er in theorie niet erg rooskleurig uit voor zanger en liedjeschrijver Martin van de Vrugt.
Toch is onze landgenoot er mooi in geslaagd om een distributiecontract uit het Amerikaanse Statue Records te wringen, waardoor het eigen werk van Van de Vrugt wereldwijd wordt uitgebracht. Als eerste release is er Know / Feel, dat eerder dit jaar in eigen beheer verscheen.
We moeten er meteen bij zeggen dat het door de redelijke opnamekwaliteit geen plaat is waar de grote jongens van de platenindustrie in principe van wakker liggen. Van De Vrugt creëert een knusse huiskamersfeer, waarbij de nadruk van het songmateriaal komt te liggen op zijn favoriete band, het invloedrijke Crosby, Stills, Nash & Young, en de zachte muziek lichtjes rammelt.
Door alle nummers heen en vooral in de mooie stem Van De Vrugt hoor je Neil Young. Door het lichte gebrek aan een goede productie, waarin juist ook de charme van Know / Feel schuilt, blijft het over de hele linie een mysterieuze en melancholische gitaarplaat. We hopen dan ook dat hij dit zo kan volhouden in een wereld van commercie.
Voor de volledigheid melden we nog even dat de prachtige achtergrondzang in sommige nummers afkomstig is van Mischa Lelieveld en dat Know / Feel de derde soloplaat van Van de Vrugt is. Eerder verschenen Sunset Moonshine (2000) en Redux (2002) in eigen beheer.
Koptelefoonmuziek in Hollywood door Sandra Bos De Stentor-Deventer Dagblad 2-10-04
De Stentor - 21 Oktober 2004 - Deventer
'Koptelefoonmuziek', zo noemt hij zijn liedjes zelf het liefst. De Deventer zanger/gitarist Martin van de Vrugt maakt luisterliedjes in het Engels. En die zijn opgemerkt door een platenmaatschappij in Hollywood. Statue Records gaat Van de Vrugts in eigen beheer uitgebrachte cd Know/Feel wereldwijd uitbrengen. 'Ja, geweldig natuurlijk', zegt Van de Vrugt. 'De hoop op een platencontract had ik allang opgegeven.' Van de Vrugt timmert al jarenlang als zanger en gitarist aan de weg.
Twintig jaar speelde hij met de Deventer band Wild Oat. Die ging anderhalf jaar geleden ter ziele.
Naast zijn werk als solist en in onder meer het bandje Visage richt hij zich als producer op zijn eigen studio. Dat biedt hem de mogelijkheid zijn eigen werk op te nemen. 'Dat verspreid ik dan via internet', zegt Van de Vrugt. 'Mensen kunnen mijn muziek gewoon van mijn website downloaden. Dat vind ik helemaal niet erg, integendeel. In de praktijk blijkt dat mensen toch de cd wel willen hebben. Ik begrijp dan ook niet zo goed waar al die ophef over het betaald downloaden van muziek en auteursrechten voor is. Het valt enorm mee.'
WERELDWIJD
Via zijn website heeft platenmaatschappij Statue Records zijn muziek gevonden. 'Het is een kleine, maar gerenommeerde maatschappij', zegt Van de Vrugt. Ruim twintig jaar brengt Statue Records uit van artiesten wereldwijd. De maatschappij doet ook aan internet-distributie, maar dat blijft Van de Vrugt zelf doen. 'Daar hebben we goede afspraken over gemaakt', zegt Van de Vrugt. 'Dat loopt gewoon lekker via mijn eigen website. In eerste instantie maken ze van mijn cd een oplage voor de Verenigde Staten. Ze verzorgen publiciteit en ze sturen mijn cd naar radiostations. En dan hopen we op airplay, natuurlijk. 'Know/Feel is een cd met liedjes die de luisteraar meenemen naar de zachte country en bluegrass, met uitstapjes naar het Ierse. De teksten gaan over het spanningsveld tussen gevoel en verstand. 'Ik ben een gevoelsmens', zegt Van de Vrugt. 'Soms gebeuren er dingen waar je de hand niet in hebt. Over die processen en die strijd in je leven gaat het.'
Voor de cd werkte hij samen met zangeres Mischa Lelieveld, die kortgeleden haar debuut-cd 'Emerge from the surface' uitbracht in de studio van Van de Vrugt. 'Als producer wil ik de muziek laten klinken alsof het bij je in de huiskamer wordt gespeeld', zegt Van de Vrugt. 'Zonder opsmuk, zonder effectbejag. Die eerlijke muziek zie ik steeds meer aanslaan. De unplugged- beweging is daarmee begonnen, als tegenhanger van de electro- en hiphopmuziek. Mijn muziek valt in het genre Americana. De hele Amerikaanse muziekgeschiedenis ligt daarin, van Ierse folk tot jazz.'
Die huiskamergedachte heeft Van de Vrugt wel eens in de praktijk gebracht, vertelt hij. 'Het is moeilijk om met name dertigers uit hun stoel naar de concertzaal te krijgen. Steeds vaker worden er daarom huiskamerconcerten verzorgt. Dan speel je onversterkt en je zit bovenop je publiek. Mensen luisteren dan ook echt. In een café is dat anders. Daar ben je meer muzikaal behang.'
Als de cd in de Verenigde Staten aanslaat, is Nederland natuurlijk te klein. 'Ik zal hier nooit weggaan', lacht Van de Vrugt. 'Als het komt tot concerten dan ga ik er zeker heen. Maar ik voel me verbonden genoeg met Deventer om hier niet meer weg te willen.'
Wereld wacht op Martin. Deventer Post 6-10-04
Zijn muziek doet denken aan folk- en country grootheden als Ryan Adams, Bob Dylan, Willy Nelson, The Jayhawks en Mike Scott. Met zijn dromerige stem weet singer/songwriter Martin van de Vrugt de luisteraar mee te nemen op een reis die voert van het idyllische Ierse Dublin tot het ruige Amerikaanse Nashville. De muziek van de Deventernaar, die inmiddels drie albums op zijn eigen label heeft uitgebracht, is nu ook ontdekt in het grote Amerika. Platenmaatschappij Statue Records wil zijn muziek in het voor muzikanten beloofde land uit gaan brengen. "Ja, een droom lijkt uit te
komen", zegt Martin trots.
Martin weet met zijn heldere, karaktervolle stem en bijna poëtische gitaargeluid, al jaren muziekliefhebbers in Nederland te ontroeren. Vaak droomde de Deventernaar van een carriere over de landsgrenzen. "Ik had de hoop de laatste jaren echter laten varen", zegt hij. "Het is gewoon erg moeilijk voor een individuele artiest om door te breken. Met mijn voormalige band Wild Oat leek het even te lukken. We wisten bijna een platencontract te bemachtigen. Eigenlijk hoefden we alleen nog maar het contract te ondertekenen. Maar de platenmaatschappij ging tot onze grote spijt failliet.
Dat was een enorme klap en betekende min of meer het einde van onze band. Daarom ben ik nog steeds wat huiverig. Al ziet het er allemaal heel goed uit."
Statue Records kwam Martin op het spoor via internet. De platenbazen luisterden naar zijn muziek en waren al snel verkocht. "Ze vertelden mij dat ze mijn muziek wereldwijd willen gaan uitbrengen. Ik werd er even stil van. Ik had er echt niet meer op gerekend. Het contract is inmiddels ondertekend. Maar ik loop nog niet te hard van stapel. Ik reken verder helemaal nergens op, alles wat ik meer ga verkopen is pure winst. Verder hoop ik dat de platenmaatschappij mij beter kan promoten zodat ik een publiciteitsstoot krijg."
Volgens Martin is het krijgen van meer publiciteit namelijk het belangrijkste. "Ik verkoop momenteel al redelijk veel platen", aldus de singer/songwriter. "Dat gaat via internet en daar ben ik zeer tevreden over. Alleen levert het verrekte weinig optredens op. De markt hier in het oosten wordt gewoon verpest door coverbandjes. Voor mij is er gewoon bijna geen ruimte. Kroegbazen en zaalhouders gaat het alleen maar om bier te verkopen, de muziek is slechts bijzaak. Ik hoop dat mensen eens de ogen gaan openen. Wellicht dat mijn contract bij Statue hier een steentje aan kan bijdragen."
Want voor Martin blijft optreden het mooiste wat er is. "Mensen raken, daar doe ik het allemaal voor. Mijn optredens zijn ook meestal een groot succes. Ik weet mensen te raken, zelfs wel eens tot huilend aan toe." Stilletjes hoopt de inmiddels veertigjarige Martin dat zijn muziek ooit over de hele wereld te horen is. Met zijn derde album lijkt deze droom in ieder geval een stap dichterbij gekomen.
Voor Wild Oat is de koek nu wel op door Sandra Bos De Stentor- Deventer Dagblad 8-5-03
8 Mei 2003 - Deventer -
Na twintig jaar gaat er een punt achter het bestaan van de Deventer band Wild Oat. Een beslissing die zonder al te veel problemen viel. ‘Nu kunnen we nog als vrienden uit elkaar gaan‘, aldus de vijf bandleden. ‘De klad kwam er een beetje in, het samenspelen liep niet meer lekker, we werden een beetje kriegel van elkaar, kortom, de koek was op‘, zo verklaart zanger/gitarist Martin van de Vrugt het besluit om te stoppen. Hij heeft de band opgericht en schreef alle nummers. Veel luisterliedjes met een beetje Iers karakter. Hoewel hij zelf nagenoeg geen noot kan lezen. ‘Dat was wel spannend toen we in de jaren negentig optraden met het Deventer Jeugdorkest‘, blikt hij terug. ‘Die lezen alleen maar bladmuziek. Wij spelen op ons gehoor.‘
In twintig jaar tijd is het de band aardig voor de wind gegaan. Dat dicht Van de Vrugt toe aan de optredens op Plug Plantsoen Pop. ‘Maar we hebben ook enorm kunnen meeliften op de unplugged-hausse in de jaren negentig‘, meent hij.
Toch is er, afgezien van de deelname aan de cd ‘Andere Koek‘ van het Deventer Popkollektief, nooit een cd bij een platenmaatschappij verschenen. ‘Daar hikten we wel steeds tegenaan‘, vertelt zangeres/toetseniste Mady Sabas. ‘We zijn wel heel ver gekomen bij een platenmaatschappij, maar die ging plotseling failliet.‘ Ook het Duo Höllenboer toonde interesse. ‘Maar we bleven maar wachten. Nee, het busje kwam niet. Jammer. Je haalt toch heel veel hoop uit dat soort contacten.‘
Cd‘s die er zijn, zijn in eigen beheer uitgegeven. Van de Vrugt heeft zijn eigen studio. In een wat grijzer verleden werd er driftig op cassettebandjes opgenomen. ‘Ik ben blij dat we een schat aan opnames hebben op tape‘, zegt Van de Vrugt. ‘Die kunnen we nu makkelijk digitaliseren. Vroeger namen we wel dingen thuis op. Op zolder, in de woonkamer van de flat. Soms hoor je de kanaries op de achtergrond meefluiten.‘
De bandleden die tezamen de laatste formatie van Wild Oat vormden, blikken tevreden terug. Van de Vrugt laat oude foto‘s zien, waarop hij zelf bijna stereotiep, met lang haar en een baard staat. Halverwege de jaren negentig ontstond met de komst van Mady Sabas, bassist Nino Carpagnano en drummer Sja‘ko Visser de huidige formatie. ‘Dat was wel wennen, een drummer erbij‘, meent Sabas. ‘We moesten wennen aan het ritme.‘
Het stoppen met de band betekent niet dat de bandleden stoppen met de muziek. Van de Vrugt blijft actief als producer bij onder meer de band Visage en met het project Are you sure? Gitarist Dion Hemme zoekt het richting pop/rock en met Nino Carpagnano en Sja‘ko Visser is hij bovendien een hiphop-project begonnen. Visser speelt bovendien bij de band The Vacuum Cleaners. Mady Sabas: ‘Ik ga de piano schoonhouden. Mijn zoontje mag er graag op spelen. Voorlopig ben ik meer met hem bezig.‘
Wild Oat liet het afscheid niet voorbijgaan aan de trouwe fans. Ze konden zaterdag 10 mei 2003 genieten van een -besloten- afscheidsconcert in Theater Bouwkunde.
Recensies van het album "Redux" door John Denekamp in Plug en Backline voorjaar 2002
PLUG en BACKLINE(resp. Deventer popkollektief, uitgave 22 maart 2002 en de stichting voor kunst en cultuur Gelderland en kunst en cultuur Overijssel, uitgave #20 voorjaar 2002. beide recensies zijn vrijwel identiek en geschreven door John Denekamp)
Martin van de Vrugt - Redux
Martin van de Vrugt, wie kent hem niet? Al zo'n twintig jaar is deze singer-songwriter actief in de Deventer muziekscene, bekend van Wild Oat, Visage, zichzelf en vertolker van Neil Young songs. Deze nieuwe CD kan worden beschouwd als een soort 'best of Martin van de Vrugt'. De veertien nummers zijn allen geschreven tussen 1981 en 2002 en geven dus een mooi beeld van zijn talent als songschrijver. De hele CD is door hem zelf geschreven, volgespeeld en geproduceerd, met recht een soloproject.
De CD klinkt schitterend, petje af voor zijn eigen down to earth productie. Het is een mooie weergave van zijn songs. De meeste songs zijn volledig akoestisch, af en toe spaarzaam aangevuld met percussie, toetsen of een electrische gitaar. Dit pakt schitterend uit, op het gebruik van drums na op een enkel nummer (hij blijkt geen begenadigd drummer te zijn).
Van de Vrugt maakt zeer melancholieke muziek met een folky inslag en, sorry, ik kan nog steeds geen andere referentie bedenken als Neil Young. Zijn warme maar breekbare stem, zelfs zijn aanslag op de gitaar, het gevoel dat zijn muziek oproept, helemaal in de lijn van de Grote Meester zelf. Dit is trouwens absoluut bedoeld als compliment. Van de Vrugt's liedjes hebben ook een hoog kippenvel-gehalte. Het zijn liedjes met passie en bezieling, de teksten zijn zeer persoonlijke observaties, gevoelens, ervaringen. Af en toe lijken de teksten zo persoonlijk dat je je als luisteraar bijna schaamt dat je meeluistert. Het is knap als je zo'n beklemmend gevoel bij de luisteraar weet op te roepen. Ik denk dat Van de Vrugt deze CD ook vooral voor zichzelf heeft opgenomen en niet voor het publiek. Het is gewoon een erg goede registratie van zijn beste liedjes. Het heeft weinig zin om hoogtepunten te noemen, iedereen zal zijn eigen voorkeur hebben. Mijn persoonlijke favorieten zijn het ietwat psychedelische 'Something i can't Deny' en het slepende 'Take what i can Get'. Je wordt er niet vrolijk van, zet deze CD niet 's ochtends vroeg op, want dan wil je nooit meer naar je werk, maar 's avonds laat kan Martin van de Vrugt je in een hele prettige melancholieke roes brengen.
Martin D35 Reimagined, serienr. 21770913, bouwjaar 2018. Nieuw gekocht bij The Fellowship of Acoustics in Dedemsvaart op 6 mei 2019. Okay, ik wist dat ik door een meevaller eindelijk mijn al veertig jaar gewenste Martin gitaar kon kopen maar dat het op deze dag zomaar zou gebeuren was een pure overval. Mijn gewaardeerde collega/vriend Enrico Berretta belde mij op of ik zin had om even mee te gaan naar de "Fellowship". Eigenlijk was ik aan het wachten op "songstress" Orit Shimoni die die dag aan zou komen. Zij bleek door omstandigheden pas een dag later naar Deventer komen dus ik kon mee met Enrico, totaal niet van plan om werkelijk met een gitaar terug te keren. De overmaat aan prachtige instrumenten en het vinden van precies dé gitaar waar je naar zoekt was echter té overweldigend. "...Dit is 'm helemaal, ik heb nú het geld, waarom zou ik wachten..." Van origine zat er geen pickup in de gitaar maar ik heb er op 16 mei 2019 een K&K pure mini pickup ingebouwd en op 17 mei heb ik de gitaar voor het eerst mee het podium op genomen. Martin heeft eindelijk zijn... Martin!!
